Persoonlijk ben ik ook niet zo aan stokjes maar omdat de heer Bavada een uitzondering maakt kan ik natuurlijk niet achter blijven... :-) Vijf dingen die van mij een rare flurk maken. Vijf maar?
Onbeweeglijke tenen
Ik kan mijn tenen niet bewegen. Echt. Ik kan mijn hersenen zoveel commado's laten doorsturen als ik wil, er is geen beweging in te krijgen. Als ik écht heel erg hard mijn best doe, kan ik mijn tenen een zielig klein beetje de lucht in doen gaan. Alle tien samen natuurlijk. En met mijn zeer immobiele tenen komt een verschrikkelijke afkeer van beweeglijke tenen. Er bestaat niks viezer dan tenen die wiebelen, dingen van de grond rapen, dansen or whatever. Tenen in beweging zijn VIES! Als ik naar de tv aan het kijken ben en er komen tenen in beeld, dan zit ik al klaar met een kussen om mijn ogen te bedekken mocht er enige beweging te bespeuren vallen.
Wiebelhoofd
Naar het schijnt heb ik een wiebelhoofd. Een hoofd dat spontaan begint rondedansjes te maken als het de tune van bepaalde sitcoms hoort. Of als het leuke muziekjes hoort in de auto, aan de pc, in bed, op het werk, ... Mijn wiebelhoofd wordt soms vergezeld van de zogenaamde puppethanden. U weet wel: de handen zo houden alsof het lijkt dat je een puppet vast hebt maar eigenlijk is je hand de pop. Die puppethanden beginnen dan te dansen en/of te praten/zingen. Allemaal heel bizar, maar heel erg grappig volgens De Schattie
Baby crazy
Mocht ik hetero zijn dan had ik nu al twee koters rondlopen.
Je-staat-te-kijken-op-mijn-handen-fobie
Ik kan er niet tegen als mensen op mijn handen staan te kijken. Tijdens één van de sollicitatiegesprekken van het kinderdagverblijf waar ik nu werk, heb ik eens een aantal uurtjes meegedraaid in de leefgroepen. Toen ik bij de baby's stond, mocht ik een pamper verversen. Maar omdat er iemand stond op te kijken dreigde dat dus faliekant af te lopen. Ik heb de desbetreffende persoon gevraagd om eventjes weg te gaan, want ze maakte mij zo nerveus dat ik niet eens meer een pamper kon aandoen. Toen ze weg was, was ie in een halve minuut aan.
Als er vrienden komen eten, dan mogen ze van mij niet in de keuken komen. Mochten ze kijken hoe ik aan het koken ben, mislukt het zeker omdat ik zo zenuwachtig zou zijn. Als het een gerecht is dat ik al minstens tien keer klaargemaakt heb én de vrienden minstens al drie keer komen eten zijn, dan zou ik ze eventueel in de keuken laten. Ik geloof dat tot nu toe enkel Duvelman al in de keuken geweest is terwijl ik aan het kokerellen was.
Allergieën
Ik ben aan gigantisch veel dingen allergisch: aan stof, pollen, bloemen, gras, bep. wasmiddelen, bep. parfums & luchtverfrissers, ... en aan poezen. En dat terwijl ik er drie in huis lopen heb. Het "leuke" aan mijn allergieën zijn wel dat ze binnen de perken blijven. Ik kan bij katten zitten zonder constant te niezen of rode, jeukende ogen te hebben. Dat heb ik alleen als er veel kattenhaar aanwezig is en mijn neus zich binnen vijf cm van een kat bevindt. En ik merk ook wel dat hoe langer ik de poezen heb, hoe meer ik ze kan verdragen allergie-gewijs. Gah, die leuke tolerantie toch.
Vijf weetjes van mezelf. Ben ik nu een rare flurk of niet? Oh, en ik vergat het bijna: ik gooi dit stokje graag naar De Schattie (zodat de wereld ook eens weet met wat voor een rare flurk ik samenleef ^_^) en Wout.
gigantisch luid (en vals) meezingen met alle liedjes uit de Buffy musical "Once more with feeling" terwijl je lief zegt: "Je bent zo schattig als je de verschillende stemmetjes doet."
En mijn favoriet: "I'm under your spell" *sigh* (8)The moon to the tide. I can feel you inside(8)
Sinds het begin van de winter zijn De Schattie en ik al op zoek naar vanalles: een jas voor elk van ons, truien voor De Schattie en schoenen voor mij. Aangezien mijn madam niet zo een moeilijk geval is, hadden we al vlug een aantal truien en een jas voor haar. Helaas ben ik een beetje kieskeuriger en heb ik vooraf al dé jas en dé schoenen in mijn hoofd. Allemaal heel ambetant, want dan heeft die jas óf geen zakken óf een dwaze rits (ja zo ver gaat het zelfs: de rits moet perfect zijn!) en dan heb je de perfecte All Stars aan, staat er wel een "tatsekop" op de zijkant zeker? Aaargh! Maar goed, sinds kort heeft De Schattie beslist dat ze toch niet genoeg truien heeft ("Ik heb er maar zes!") en konden we terug van voorafaan beginnen. Het werd zelfs zo erg dat we onze "gewone" winkels links lieten liggen en een aantal nieuwe uitprobeerden. U weet wel, de winkels waar madammen met een bontjas de rijen vervuilen of die waar jonge tienersletjes hun nét iets te korte jasjes aanschaffen. Allemaal heel erg verontrustend. En gisteren gingen we nog maar eens naar Roeselare. Nadat we in Gent, Brugge, Antwerpen en het fuckin' ringshoppingcenter helemaal niks gevonden hadden voor mij besloot de Schattie nog een enkele wanhoopsdaad: élkewinkel in de stad die we al honderden keren hadden aangedaan zouden we binnenstappen. Maar dan ook elke winkel: degene waar de beats je tegemoet komen, degene waar tieners voor de deur posten, ja zelfs die waar de paarse bommaatjes hun bloemetjes hoofddoeken vinden. En geloof het of niet maar het heeft gewerkt! Ik heb een nieuwe jas én sjaal voor slechts 15 euro op de kop kunnen tikken. En mijn jas lijkt dan nog ergens vaag op die van Captain Jack! Wahey!! Nu nog schoentjes voor mezelve en een trui voor De Schattie (die ze eigenlijk niet nodig heeft ^_^) en het eindeloze winkelen is voorbij. Yesssz! Wel, totdat we nieuwe zomerdinges nodig hebben natuurlijk. :-)
Wat een gebrek aan pathetiek, zoals hij zegt:'Hallo. Dus je houdt niet meer van mij.' En zij, een laatste sandwichhap weg- werkend: 'Nee.' En hij, hij praat dan maar verder tegen de telefoon tot ie klik zegt, alsof ie iets wegslikt.
Herman de Coninck
Ieder heeft zo zijn eigen idee over die stilte denk ik dan zo...
Dinsdag had ik een "professionele" fotosessie met de zwangere zus van de beroemde vriendin F. van Occie & Stijn. Die ook een beetje mijn vriendin geworden is. :-) "Professioneel" omdat ik mijn tripod meezeulde en gigantisch veel geheugen & batterijen en omdat ik staande lampen wilde gebruiken voor lichteffecten (bij gebrek aan professionele spots) en ook wel een hele hoop ideeën had. Ideeën die als sneeuw voor de zon verdwenen eens ik F. zag en hoorde dat haar hele familie -1 aanwezig zou zijn. Zenuwachtig dat ik was! Ik ben niet de juiste persoon om mensen te fotograferen en zelfzeker te zeggen dat een voor mij onbekend persoon in die en die pose moet gaan staan. Geef mij maar beestjes of eten, die hebben geen stemgeluid om hun mening te uiten.
Maar goed. Eens mijn model voor de camera stond en zelf gelukkig heel wat suggesties had, verdwenen mijn zenuwen naar de achtergrond en kon ik hier en daar een aanwijzing over mijn lippen krijgen. "Ja, de armen zó zodat er een vloeiende lijn ontstaat", was toch één van mijn minst amateuristische uitspraken. Heel wat gepruts ook met de lampen, maar daar heb ik helaas niet het resultaat verkregen dat ik wou. Anywayzz... Ik heb me reuze geamuseerd en dank F. en haar zus uit de grond van mijn hart omdat ze mij een uur en half hebben doen geloven dat ik fotografe was ipv opvoedster.
Laat het duidelijk wezen dat er niets meer relaxing is dan gaan uitwaaien aan zee. Zeker nadat je de winkelstraat van Oostende getrotseerd hebt. Miljoenen toeristen die je verpletteren, de geur van wafels die je negeert omdat er al honderdduizenden rond de kraampjes zwermen en teleurstellende koopjes. Gelukkig vond De Schattie tussen allerlei trash hier en daar een pareltje: de Eurosong DVD van 2004 en de DVD van "de kleine Zeemeermin". Ah, nostalgie! Ik zie mezelve nog het huis ronddansen op "Diep In De Zee" en wegzwijmelen in de sofa op de tonen van "Kus haar dan". KLikken en zwijmelen maar!
Ook de DVD van Het Festival van 2004 is een welkome uitbreiding van onze collectie. Bewijs: op het verjaardagsfeestje van De Schattie was het heel ongemakkelijk om Sakis terug te vinden. De homopopulatie was er bijna vandoor nadat ze zich door Shiri Maimon hadden moeten worstelen. *zucht* Zó'n een sexy rug! Klik en zie "her hotness" op 2'16'' en beter op 2'25'' en nee, ik ben niet geobsedeerd ^_^ Bij deze sluit ik af. Nobody in her right mind is nog geïnteresseerd in mijn ramblings na dat.
Net zoals honderden Izegemnaren spendeerde ik veel te veel tijd in de Delhaize met een stokbrood onder de arm tijdens de laatste uren van 2006. Verder had ik een leuke tijd met vrienden die ik 2007 inkuste. Op speciale gelegenheden past het al wel eens al dat gekus. Verder ben ik nog steeds een grote voorstander van het knuffelen of het gewone afstandelijke hoofdknikje als het om onbekenden gaat, maar daar gaat het hier niet over.
In 2007 ergerde ik mij aan de eerste verplichtingen van het jaar: familiebezoek. Maar al bij al viel dat wel mee en eindigde ik de eerste dag met mijn broerie in de zetel terwijl De Schattie met mijn Schoonzus de verschillende kwaliteiten van mijn broer en ik aan het bespreken waren. Nice.
Verder ben ik sinds dit jaar aangesteld als fotograaf van dienst op het werk en ben ik aangesproken door een aantal mensen om foto's te nemen. Een leuke egoboost. :-)
Geen voornemens, want ik hou niet van sociale druk. Enkel mijn random schrijfels tot een geheel maken, gigantisch veel geld sparen zodat mijn kinderwens deze eeuw nog vervuld wordt en dit blogje minder verwaarlozen. Bij deze. :-)
