Trashcan

Juwelierswinkelassisten zijn luieriken.

Sinds één van mijn baby's liefdevol mijn uurwerkbandje aan fritt'n scheurde was ik dringend toe aan een bezoekje aan een classy juwelierszaak. De Schattie meegenomen zodat zij mijn met diamanten ingelegde zilveren bandje kon betalen. Voor ons in de rij een ventje van een jaar of twee met oma & mama aan de hand die doodleuk staan te browsen bij kettinkjes van +10 000 euro. Niceness... Vooral als één van de criteria die oma hanteert is: "thgoh dedie lik nie, 't is te vele een keet'n". Madam als je een keet'n koopt lijkt het meestal wel op een keet'n maar goed...
Laat het geweten zijn dat er twee assisten aanwezig waren en dat één daarvan nogal verveeld stond rond te kijken en niets maar dan ook helemaal nada had bij te dragen aan het gesprek.
Maar goed een mens staat al eens in de rij van een juwelierszaak terwijl er meestal nog geen kat, laat staan een vlo van op een kat, aanwezig zijn in één van die overpriced prullariawinkeltjes maar goed. Terwijl ik sta te wachten begint mijn goesting in fonkelende diamanten en bling bling serieus te dalen en ik beslis om het eerste het beste lederen dingske te kiezen. That'll teach them!!
Dus sta ik daar maar wat te draaien tot het mijn beurt is. Als oma voor mij eindelijk haar keet'n gekozen heeft en haar dochter en kleinzoon met veel te dure kleertjes uit de winkel zijn, staat er een stoffige meneer met ongeïnteresseerde blik mij te woord. "Kan ik U helpen", lispelt hij terwijl hij met z'n ogen eens over m'n kleren gaat. Viezerik! Wat is het toch met mensen en mijn kleren? Kleed ik mij nu zo erg als de eerste de beste dakloze of oe zit et eigentlik? Maar ja, ik toon mijn verfromfraaid bandje en maak mijn wens om een nieuw aan te schaffen over. "Mag dat eentje van Kipling zijn? " Aangezien mijn horloge één van dat merk is... wat denk je doofus? Maar hey, ik kies eentje die net dat tikkeltje minder TOTAAL NIET bij mijn klokje past en dan is het alweder wachten geblazen. Een mens zou denken dat het geen kwartier duurt om een bandje aan een horloge te hangen maar een mens is al eens eerder mis geweest. Leuk om weten is dat in dat kwartier De Schattie en ik nauwlettend in de gaten werden gehouden door een verrimpelde zonnebank40plusser met een zwarte snor. Alsof die opgesmukte glansjes mij ook maar één seconde interesseren. Phoeh!
25 minuten later staan De Schattie en ik weer buiten. Laat ons hopen dat mijn baby's de volgende keer iets zachtaardiger omspringen met mijn uurwerk want ik kan zoiets niet meer aan in de volgende zes maanden. Jaja.

Labels: bitka

gepost door Weetniet @ 16:50