Trashcan

Vrije dag

Het lijkt wel al lente als ik door het park wandel samen met mijn grootvader en de hond aan onze zijde.
Buitenlandse dames praten veel te luid in een exotisch Frans terwijl ze hun baby wiegen, pubers giechelen en gieberen dat het geen naam heeft, oude mensen houden elkaar staande en praten over hun nieuwe ziektes en kleine kwaaltjes. En dat allemaal onder een stralende zon met fluitende vogels en zoemende bijen als getuige. Een mens zou er bijna lyrisch van worden.

Nadat ik racistische praat van mijn pépé uit mijn oren blok en hij bedachtzaam opmerkt dat ik helemaal niet aan het luisteren ben, kuieren we langs de paden in één van die zalige stiltes waarin je wereld hoort groeien en bloeien.
We blijven even staan kijken naar een visser die een lijntje uitgooit en keren even terug in de tijd. Mijn grootvader vertelt dat hij me in dit eigenste park heeft leren fietsen en dat ik er redelijk vlug mee weg was. We praten over vakanties in de Ardennen en hoe ik daar als een echte tomboy met de lokale jeugd ravotte aan de Semois. Ik vraag me soms af hoeveel van mijn verleden, mijn vergeten herinneringen of simpelweg dingen waarvan ik nooit iets geweten heb opgeslagen zijn in het zijne.
En ik bedenk dat het wel leuk is om zo in elkaars hoofd verder te leven. Hij heeft mijn verleden en ik onthou een deel van zijn heden. Mijn lieve ouwe rimpelopa die nog op daken klimt en elke week in de gym 100+ kg gaat heffen begint stilaan recente dingen te vergeten.

Op de terugweg passeren we dames met hoofddoeken en fietsen er drie verschillende culturen voorbij. Pépé houdt wijselijk zijn mond en vertelt me meer over de Canadese gansen die hier hoogstwaarschijnlijk zullen over-lente-nen, de meerkoeten en het alledaagse parkse leven.

Zo zou ik elke vrije dag willen doorbrengen.

Labels: familie

gepost door Weetniet @ 16:19