Trashcan

Boeken

Lilith had het over haar moeilijke verhouding met boeken en ik voelde meteen de drang om ook eens een stukje te schrijven over mijn persoonlijke geschiedenis der boeken.

Ik heb altijd al van lezen gehouden. Toen ik in het vierde leerjaar zat, bereikten mijn beste vriendin, twee andere klasgenoten en ik niveau 9 en konden we eindelijk boekjes lezen op ons eigen tempo. Ok, de vragenlijst achterna was minder, maar anyway... Daarvoor waren we verplicht om in groep luidop voor te lezen aan elkaar. Verschrikkelijk, want ik wilde gewoon het einde weten in plaats van voort te sukkelen op een ander z'n tempo. (Ik was niet zo een lieve pre-puber.)
Tegen de tijd dat ik in het zesde leerjaar zat las ik elke dag een boek en ging ik minstens drie keer in de week naar de bib. De lokale bib, waarvan ik al gauw elk jeugdboek minstens één keer gelezen had. Mijn beste vriendin en ik bespraken ze met elkaar, raadden elkaar nieuwe titels aan en waren heel erg coole nerds. :-) Als er nieuwe boeken binnenkwamen, legde de bibliothecaris ze apart voor ons en lazen we ze, ook al waren we niet altijd mega enthousiast over de achterflap.
Ik las alles dat ook maar enigzins leesbaar was en als ik een boek goed vond dan las ik alle boeken van die auteur én als het een serie betrof dan rustte ik niet totdat ik alle boeken van de hele reeks gelezen had.

Tijdens het eerste en tweede middelbaar werd mijn passie voor boeken vervangen door schrijven. Diezelfde beste vriendin en ik schreven elkaar elke dag minstens één brief (ja, ook al zagen we elkaar elke dag voor, op en na school) en op mijn twaalfde schreef ik mijn eerste gedicht op aansturen van een toffe lerares Nederlands. Het ging over mijn verschrikkelijke lerares Latijn die de orde handhaafde tijdens de les met een fluitje. Het werd gepubliceerd in de schoolkrant en ik was apetrots.

In mijn vorige school werd enkel de eerste graad gegeven dus ik veranderde van school én van studierichting. Mijn beste vriendin, werd een gewone vriendin en is nu een vage kennis. Lezen en schrijven werden na het neerpennen van hier en daar een "donker" tienergevoel vervangen door op café gaan en wekelijkse feesten bij vrienden waarvan de ouders niet thuis waren. Those were the days of sex, drugs and rock'n roll ^_^

Eens negentien kwam het verstand weder alsook mijn liefde voor boeken. Niet dat ik elke dag een boek las, maar eens ik een boek vasthad kon ik het maar moeilijk loslaten.

Nu hebben De Schattie en ik samen twee boekenkasten vol en spendeer ik liever mijn geld aan boeken dan aan kleren. (Iets dat mijn collega's totaal niet snappen, maar goed...)

Genoeg gerateld voor vandaag. Binnenkort zal ik eens mijn favorieten op hemelen.

Labels: melancholie

gepost door Weetniet @ 19:07