De laatste tijd als De Schattie en ik naar een fuif gaan is er altijd wel één moment waarop we radeloos staren naar fervente jumpers. U weet wel: de hele fuif spelen ze van muurbloempje tot er een reeks beats gedraaid wordt waarop je onmogelijk nog gracieus kunt bewegen. Vroeger was dat het moment waarop Baloo en ik ons volledig belachelijk maakten door te "hakken". Meestal in combinatie met "De Dansschool" van In De Gloria waar twee mannen op zoek zijn naar de beat. Hierdoor zakken onze respectievelijke Lieven gigantisch door de grond van schaamte, maar het is altijd wel lachen geblazen.
Maar goed. Vorige zaterdag was ik op een trouwfeest en was er weer van dat beatgedoe en toen stond ik daar maar wat onnozel te hakken en de beat te zoeken en al, as you do, en plots voelde ik mij voorbijgestreefd. Het wordt tijd dat ik leer jumpen. Eens ik het goed kan moet het makkelijker zijn om er een belachelijke versie van te maken. :D Met de kans om er uit te zien als Borat die aan het jumpen is hoop ik op de volgende fuif mijn eerste jump-pasjes te springen.
Oh, en Duvelman zie dit als een uitnodiging van menig oefenavonden voor onze duojump. :-)
Het pakket is veilig van eigenaar verwisseld. Verder wist mijn grootmoeder te vertellen dat je een aardige dame als gezelschap hebt en je beschikt over heel mooi haar. *gniffel* Heel erg hard bedankt!
Het lijkt wel al lente als ik door het park wandel samen met mijn grootvader en de hond aan onze zijde. Buitenlandse dames praten veel te luid in een exotisch Frans terwijl ze hun baby wiegen, pubers giechelen en gieberen dat het geen naam heeft, oude mensen houden elkaar staande en praten over hun nieuwe ziektes en kleine kwaaltjes. En dat allemaal onder een stralende zon met fluitende vogels en zoemende bijen als getuige. Een mens zou er bijna lyrisch van worden.
Nadat ik racistische praat van mijn pépé uit mijn oren blok en hij bedachtzaam opmerkt dat ik helemaal niet aan het luisteren ben, kuieren we langs de paden in één van die zalige stiltes waarin je wereld hoort groeien en bloeien. We blijven even staan kijken naar een visser die een lijntje uitgooit en keren even terug in de tijd. Mijn grootvader vertelt dat hij me in dit eigenste park heeft leren fietsen en dat ik er redelijk vlug mee weg was. We praten over vakanties in de Ardennen en hoe ik daar als een echte tomboy met de lokale jeugd ravotte aan de Semois. Ik vraag me soms af hoeveel van mijn verleden, mijn vergeten herinneringen of simpelweg dingen waarvan ik nooit iets geweten heb opgeslagen zijn in het zijne. En ik bedenk dat het wel leuk is om zo in elkaars hoofd verder te leven. Hij heeft mijn verleden en ik onthou een deel van zijn heden. Mijn lieve ouwe rimpelopa die nog op daken klimt en elke week in de gym 100+ kg gaat heffen begint stilaan recente dingen te vergeten.
Op de terugweg passeren we dames met hoofddoeken en fietsen er drie verschillende culturen voorbij. Pépé houdt wijselijk zijn mond en vertelt me meer over de Canadese gansen die hier hoogstwaarschijnlijk zullen over-lente-nen, de meerkoeten en het alledaagse parkse leven.
De laatste week heb ik me ondergedompeld in de wereld van Adrian Mayfield gecreëerd door Floortje Zwigtman. Ik leefde naast Oscar Wilde en leerde de liefde van mijn leven kennen nadat ik enkele maanden mijn lichaam verkocht had voor twee pond. "Schijnbewegingen" is een boek vol Kunstzinnige woorden aaneengeregen door de Poëzie. Je verliest jezelf in de personages en waant je in het Londen van 1894. Je zwerft door straten gevuld met aardappelschillen, vieze geuren en louche personen. Je geniet van theathervoorstellingen vanuit het schellinkje en even lijkt het alsof Oscar Wilde bij jou aan tafel zit. Adrian Mayfield, het hoofdpersonage, ontdekt het Leven, de Kunst en Zichzelf.
Nadat hij ontslagen wordt als hulpje in een kledingszaak zoekt hij Augustus Trops op, een kleurrijk heerschap die hij ontmoette bij het aanmeten van een groen maatpak en die hem daarbij een uiterst oneervol voorstel deed. Maar met geen penny op zak is Adie vlugger geneigd zijn ware Ik te erkennen. Al vlug maakt hij kennis met "De Purperen Hofhouding", een cirkel van vrienden rond Oscar Wilde, en voelt hij er zich al gauw thuis. Via een omweg (een bestaan als luxehoer en een te verwaarlozen crush op Bosie, de boytoy van Oscar) ontdekt Adrian de Ware Liefde en vindt hij een goeie vriend in Trops. Met die ontdekking eindigt het eerste boek van De Groen Bloem trilogie.
"Tegenspel", begint in een verliefde roes maar die verandert al gauw in het door Adie vaak omschreven "o...Hell" gevoel. Als lezer kan je enkel toekijken terwijl elk personage zich in Het Onheil en Ontkenning stort. Na de Romantiek volgt het Verval. Het tweede boek concentreert zich op de rechtzaak tussen Oscar Wilde en de markies van Queensberry. Die laatste de vader van Bosie en hij is het meer dan beu dat meneer Wilde zijn zoon corrumpeert met sodomie. Ons hoofdpersonage ontdekt dat de Liefde niet altijd even roze is en zijn lief al helemaal niet. Vincent heeft de grootste moeite met
*spoiler!!!*
zijn aardse verlangens en categoriseert die al gauw onder de noemer Zonde en weigert Adrian nog te zien. Met leugens en halve waarheden worstelt Adie zich terug in het leven van Vince en stemt hij zelfs toe om een dokter te zien om te genezen van zijn deviante afwijkingen. Net als de twee lovers zich lijken te herenigen slaat het Noodlot (en Adies verleden) toe waardoor elke band tussen Vincent en Adrian uitgesloten is. Gebroken en met een wraakgevoel gericht op de verkeerde persoon sluit het tweede deel af.
"Schijnbewegingen" won in 2006 de Gouden Uil en de Gouden Zoen en "Tegenspel" is met dezelfde passie en kunde geschreven. Het spreekt vanzelf dat ik gigantisch uitkijk naar het derde deel van deze spannende historische trilogie.
Gisteren naar een optreden geweest van Vox Musica, het koor waarbij Bavada en Kip zingen. Samen met Baloo, Umlaut en Spikey genoten we van klassieke stukken zoals Andrew Lloyd Weber: a concert celabration en "Vois sur ton chemin", mijn persoonlijke favoriet. En hippe songs zoals daar zijn "Man on the Moon" & "Calafornia dreamin' ". Na negentien liedjes was het tijd voor een encore. Wij, de diehard fanbase, hoopten natuurlijk op de klassieker: "wij zingen bij Vox Musica", maar helaas moesten we het doen met de Vox-versie van "Bohemian Rhapsody". Ik geef toe: een te smaken versie, maar om het nu een klassieker én een publieksfavoriet te noemen... ;-) :-) Maar goed, die lelijke misser werd ruimschoots goedgemaakt toen Bavada enkele koorleden wist samen te brengen om hun wereldhit te zingen voor ons selecte groepje. Vooral de interim dirigent wist onze heren te bekoren... Het doet wat met een mens zo'n privé concert. Verder kan ik enkel zeggen dat ik zwaar teleurgesteld was in de bassen: ik miste hier en daar hun zware "pom pom pom". Tekst is soms zo overschat eh. :-) Oh, en het was een leuk concert, maar als ik heel erg eerlijk ben dan vond ik het twee jaar geleden dat ietsje beter, maar dat zal wel aan de sketches gelegen hebben. *zucht* Italië... Muhahaha!
Helaas vond ik nog geen enkele piraatversie van een Vox lied op youTube, enkel wat spanking onder de leden :-) U zal met z'n allen de CD moeten kopen vrees ik. :-)
