London - day 2 & 3
Dag 2
~~~~~
's Morgens loopt de wekker al vroeg af, op buitenlandse bodem wordt er niet uitgeslapen, en gaan we weifelend richting ontbijt. In de formule die ik besteld had via het Net kon ik enkel English breakfast als ontbijt aanvinken. Als we beneden staan, wachtend tot iemand ons naar een tafel brengt zien we al dat het ontbijt in buffetvorm is. We kunnen gelukkig zelf bepalen hoe weinig witte bonen in tomatensaus we op ons bord krijgen, pfiew! Maar als we éénmaal ons eigen tafeltje hebben en ons richting buffet begeven zien we grote hoeveelheden fruit, yoghurt, brood, Kellogg's, wafels & pannekoeken. Wahey! Oh, en natuurlijk zijn er ook de bonen, mashed potatoes, eggs on toast and whatnot, maar die laten we graag links liggen.
Na een gezond ontbijt vertrekken we richting metro.
De schattie met de kaart en ik met de rugzak en de camera zoals het echte touristen betaamt. :-)
Eerst op onze planning:
The Embankment, ons aangeraden door Madscot, een Schotse vriendin van De Schattie. Als we uit de metro komen stappen we op de
Hungerford Footbridge, een prachtige voetgangersbrug met langs de ene kant uitzicht op
Cleopatra's Needle en langs de andere kant op
The London Eye,
The Houses of Parliament &
Big Ben.
Als je van de brug komt kan je langs de Thames wandelen via een mooi laan waarlangs hippe café's & restaurants, een skatepaleis en een aantal muziekzalen liggen. Nadat De Schattie mij nogmaals verplicht een aantal shots te nemen van The Houses of Parliament, ditmaal bij daglicht, trekken we richting
Covent Garden.
Waar eeuwenlang groenten&fruit en bloemen verkocht werden zijn er nu veschillende winkels en kleine kraampjes die gezellig dicht bij elkaar staan. Ik spot er een leuk t-shirt en na een leuke babbel met de verkoper is mijn garderobe een kledingstuk rijker. Op naar een touristische trekpleister:
Trafalgar Square. Nelson, zijn leeuwen en wat fonteinen kunnen ons maar matig boeien en na de "verplichte" foto's trappen we het vlug af.
Na Trafalgar Square pendelen we naar
Camden Town, de plaats waar
Belgische punks en goths de ponden niet snel genoeg uit hun portefeuille kunnen halen. Winkel na winkel met kostuumesque kledij, Dr. Martens en spikes. Op straat mensen met alle haarkleuren, behalve blond, bruin of Venetiaans en een hoop touristen allemaal vredig naast elkaar. Ik geloof dat menig Belgische bomma deze wijk als de pest zou mijden mocht er zoiets zijn in ons Belgenlandje, maar hier lopen paarsgeverfde dametjes naast knalroze punkers. Fantastisch!
Na alweer een aantal uur rondgehost te hebben in mijn oranje E-schoenen, werd het nog maar eens duidelijk dat ik het verkeerde paar had meegenomen om uren rond te lopen in Londen. Gisteren had ik leuke schoenen gespot in Oxford Street en ik zie ze toevallig staan in één van de winkels in Camden Town. Iets te duur, maar mijn voeten doen gigantisch veel pijn en mijn misbruikte enkels en knieën door jarenlang sport te doen, beginnen ook al op te spelen. Hup, de winkel binnen, maar nergens een bankcontactmachine te bespeuren dus nog maar eens doorbijten.
Na Camden Town gaan we nog maar eens naar Oxford Street op zoek naar de Warner Bros winkel. Tevergeefs. Na wat heen en weer geslenter in de mensenzee that is Oxford Street zijn arme voeten wel wat aan verademing toe en we beslissen naar
Regent's Park te gaan. Ik plof mij neer in de eerste gigantische graswei dat we tegenkomen en schop mijn schoenen meteen af. Het is een warme, zonnige dag en De schattie,
Kimberly en ik genieten volop.
Na wat noodzakelijke rust wandelen we nog wat door het gigantische park, waar ik mijn eerste live wilde eekhoorn zie.
Nu we weer wat opgeladen zijn stappen we op de metro richting
Russel Square waar de boekenwinkel "Gay is the word" dichtbij zou moeten zijn. In het metrostation waar we uitstappen is er geen roltrap, enkel een lift en trappen. Aangezien ik nog minder fan ben van een lift dan van een roltrap en er al gigantisch veel mensen in de lift zaten gaan we met de trap. Na 172 treden is er van de rust in Regent's Park niets meer te merken en branden mijn voetjes als nooit te voren. We vinden de boekenwinkel vlug en browsen naar hartelust, maar kopen niks. De dvd's zijn goekoper te krijgen via het Net en de boeken hebben we al ingeslagen in Foyles.
De Schattie krijgt wat medelijden met mijn in pijn vertrokken gezicht en we keren terug naar het hotel waar we beiden genieten van een heet bad om de spieren te laten ontspannen en de voeten wat te laten rusten.
Na die zeer nodige rustpauze begint een nieuwe queste: de zoektocht naar een goedkoop restaurant die eten serveert die we beiden lusten. Geen gemakkelijke opdracht! We vertrekken richting The Embankment met het idee daar iets te eten en dan nog eens het
Tate Modern museum te bezoeken. Helaas blijken alle restaurants daar vol te zitten én staat er nog eens rij te wachten op een tafeltje. Dus gaan we op zoek naar het Tate Modern die dicht bij Waterloo Station zou moeten liggen. Na een uur wandelen geven we het op. Niet gevonden, hoewel we er heel dicht bij moeten geweest zijn zegt
Duvelman die onze wedervaren al live te horen kreeg.
Aangezien de restaurants nog steeds bomvol zitten, beslissen we om naar Picadilly Circus te gaan. Kunnen we de reclameborden nog eens 's avonds bekijken en ik herinner mij daar in één van de zijstraatjes een restaurant die een aantal dingen serveert die we beiden wel graag eten.
Picadilly Circus @ night is één foto lang indrukwekkend, daarna begin je jezelf vragen te stellen over het nut van een gigantische lichtgevende Mc Donald's hamburger.
In Garfunkel's hadden we een redelijk lekkere maaltijd, maar de bediening was ver-schrik-ke-lijk! Heb geen zin om al mijn frustraties hier neer te pennen, maar als je wil weten wat we allemaal meemaakten
hier schreef iemand een review die heel dicht aansluit bij de ervaring die wij hadden, met als enige verschil dat onze maaltijd wel te eten was.
Nadat ik mij zo zenuwachtig had gemaakt dat elke vezel in mijn kleine lijf stijf stond had ik niet veel zin om nog maar iets te doen dus gingen we opnieuw naar het hotel waar we wat lazen in onze boeken voor we in slaap vielen.
Dag 3
~~~~~
's Morgens ontdekken we dat ons hotel is overgenomen door rugby fans in allerlei kleuren en maten. Gelukkig dat we vandaag vertrekken, want ik denk niet dat ik een luidruchtige bende dronken fans aankan.
We dumpen onze bagage in Waterloo Station voor een schandalige zes pond en gaan nog een laatste maal naar Oxford & Regent Street op zoek naar de Warner Bros winkel. De Schattie had de avond ervoor haar laatste hulplijn gebruikt: Madscot, die even zot is van Harry Potter als zij. Helaas, helaas, driewerf helaas op de plaats waar de Winkel der Winkels zou moeten zijn is nu een één of andere kleerwinkel. Boehoe! En nu we hier toch zijn lopen we nog eens naar mijn favorite schoenwinkel in Londen:
Office waar ik supercoole schoenen had zien staan. Hoewel onze trip er bijna op zit doen mijn voeten nog steeds pijn en wil ik écht wel knalgele Mr. Happy Adidas-schoenen.
Jammer, maar helaas de schoenen zijn te nauw en ook de toffe Allstars met seventies print zijn te smal. Misschien zijn mijn voeten gezwollen van het vele rondwandelen, misschien hebben Britten allemaal Assepoestervoeten, wie zal het zeggen? Anyway geen nieuwe schoenen.
Na deze afleiding gaan we naar het
National History Museum, want je kan toch niet naar Londen gaan zonder één van de vele wereldberoemde gratis muesea te bezoeken? We laten ons meeslepen in het ontstaan van de aarde, vergapen ons aan de grootte van de blauwe vinvis en uiten een welgemeende "iew!" als we te weten komen welke beestjes er zoal in een huis zitten.
Veel te vroeg moeten we inchecken richting thuis. Na alweer gecontroleerd te zijn tot op het bot, slaap ik mijn weg terug naar Lille Europe waar we opgehaald worden door De Schattie's papa.
Klik
hier voor alle foto's
of bekijk je liever wat Kimberly zoal meemaakte?
London - day 1
Dag 1
~~~~~
Met nog een uur te gaan eer onze Eurostar richting vakantie vertrekt beslissen we om een beetje rond te kijken in Lille Europe. Na tien minuten sleuren met onze tas geven we het op en gaan we op een bankje zitten, slurpend aan een veel te duur drankje. Wat opvalt is de hoeveelheid politieagenten die nonchalant rondslenteren per drie of met een hond. Sommigen zie ik niet meteen de achtervolging inzetten, maar met een groot pistool of hond kan ik me wel voorstellen dat lopen een optie is.
Na ons uurtje mensen kijken kunnen we eindelijk inchecken. We worden tweemaal gecontroleerd: één keer door de Fransen en één keer door de Britten. Geen luxe controle, want ik kan me voorstellen dat je in die drie passen van de ene controlepost naar de andere gigantisch veel smokkelwaar en matriaal om bommen mee te maken kan oppikken.
Nadat
De Schattie een Posh Brit met krijtstreeppak, laptop en Ipod van onze zeteltjes verjaagd heeft zijn we echt op weg naar Londen. Natuurlijk word ik reisziek en heb ik niet veel te melden over de Eurostar.
Eénmaal in Waterloo Station aangekomen wandelen we nog maar eens door een gang van security mensen die "random" mensen controleren. Vijf controleposten en aan alle vijf mensen met een tulband of hoofddoek.
Maar goed, eerste taak: een metroticket aanschaffen. Na wat heen en weer geloop tussen verschillende kaarten beslissen we een dagticket aan te schaffen voor twee zones. Nu met onze veel te zwaar geladen tas voor maar drie dagen op een roltrap, op de metro, overstappen en nog maar eens op een metro. Nog maar een goed half uur in Londen en ik heb zeker al tien roltrappen gedaan. Niet gemakkelijk voor iemand die stiekem wel wat bang is op zo'n ding. Daarna nog zo'n vijfhonderd meter sleuren met al ons gerief tussen ons in en we zijn in ons hotel.
Vlug even kijken of we wel juist zitten, want als ik de inkomhal bekijk denk ik niet dat we ons dit hotel eigenlijk wel kunnen veroorloven. Een bar, twee restaurants, een winkel, een schoonheidssalon en een gigantische receptie in één grote ruimte. Nadat we de dame achter de balie verzekeren dat we echt wel een dubbel bed willen, trekken we richting onze kamer. Een ruime non-smoking met mini-bar, kluis, TV en playstation weliswaar te gebruiken mits betaling, maar toch... Nadat we ons wat geinstaleerd hebben vertrekken we richting touristisch Londen.
Oxford Street is een mensenzee waar ik een beetje zeeziek van word. In
Regent Street vinden we de winkel van reserve jurylid Vera Wang uit
Project Runway. Een afschuwelijk kleed in een saai window display. Lang leve Michael Kors! Op naar
Hamley's een gigantische speelgoedwinkel met vijf verdiepingen. Meteen moeten we denken aan
Occie als we de ruime afdeling games zien en de gigantische Tv-schermen waar je er een paar kan testen in comfortabel uitziende lederen zetels en aan Spike, de vent van, als we gigantisch veel lego zien. Zelf vinden we vooral Dr. Who de max. Maar het is nog vroeg en we beslissen niets te kopen, want we hopen de Warner Bros winkel te vinden om wat Harry Potter stuff in te slaan én we moeten nog heel wat boekenwinkels doen ook.
Op naar
Picadilly Circus waar er een paar heel erg enge duiven zitten. Een touristische trekpleister omwille van zijn gigantische reclameborden. Wel we hebben het gezien, veel is er niet aan. In
Old Compton Street worden we scheef bekeken door de aanwezige Gay Lords. Het zal wel aan ons borsten liggen zeker? Drie miljard jeanetten en welgeteld twaalf dykes ourselves included hebben we gespot. Beetje magertjes voor een wereldstad.
China Town ook even langsgelopen. Lekkere geuren, maar enge gepluimde eenden aan de ramen. Ook doen we nog een boekenwinkel voor we naar het hotel terugkeren om onze voeten wat te laten rusten en onze trip wat beter te plannen.
Foyles heeft vijf verdiepingen boeken met o.a. een gay&lesbian section. Vier boeken en veertig pond later staan we buiten.
Bij Hammersmith, het eindstation voor ons hotel, is een winkelcentrum en daar pikken we een heerlijke take away mee bestaande uit potato wedges, spiced chicken en grilled vegies.
Na een lekkere maaltijd en wat planning door De Schattie vertrekken we voor een avondlijke wandeling richting
The Houses of Parliament.
Voor De Schattie die al een aantal keer in Londen is geweest, maar nog nooit the Houses gezien heeft is dit een must en ik moet toegeven dat het een mooi gebouw is, zeker 's avonds met de verlichting aan. De Schattie zelf gaat compleet wild en dwingt mij om er
honderden enkele foto's van te nemen. Daarna stappen we moe maar voldaan in de metro richting hotel waar we, nadat we het thuisfront gesmst hebben ivm de locatie van de Warner Bros winkel, als een blok in slaap vallen.
Voorbereidingen.
Mocht de dag vandaag een aantal uur meer tellen dan zou ik een gelukkig mens zijn. Vanavond moet ik mijn auto binnenbrengen (don't ask, the Blikken Doos is down. Once again),
Kimberly oppikken, de sleutel bezorgen aan onze
catsitter en ev. zijn nieuwe crib bekijken, naar de'n Delhaize gaan, mijn oude camera terug eisen van de broerie én ev. mijn nieuwe broeken die de mémé ingelegd heeft (ik heb nu eenmaal korte beentjes) oppikken.
En dan heb ik het nog niet over ponden gaan halen bij de bank, mijn valies maken, willen verder kijken naar The Sopranos en dringend nog eens langs gaan bij mijn pa voor hij denkt dat ik ergens dood lig in de goot.
Daarnaast moeten de
Schattie en ik nog eens de tijd vinden om verder te werken aan onze conditie. Yep, we lopen nog steeds, al is het met nu en dan een break (die weergoden eh).
Ik voel me meer en meer zoals die reclame: "Ik ga eens 10 seconden een ontspannend bad nemen é".
Moe.
Opnieuw aan het werk. En we vliegen er meteen in: niet alleen heb ik de dagshift die verlengd is en dus wat aanpassing vraagt, ik ga ook nog eens babysitten. Weliswaar met
De Schattie maar toch. Twee aandachtvragende kinderen na een dag vol peuters en baby's die weer wat moeten wennen aan de crèche.
Resultaat: een heel erg vermoeide ik. En dat terwijl er dit weekend moet gekozen worden tussen De twieoo fuif en Izehhem Zomert na een hoogstwaarschijnlijk overheerlijke maaltijd geserveerd door
Occie ter gelegenheid van Elrod. En uitrusten is er niet bij. Ook maandag en dinsdag moet ik werken en donderdag vertrekken we "op reis" naar London. (Kan ik Kimberly woensdag ophalen
Wout?)
Ik word al moe van er aan te denken.
Go Duvelman!
Het is weer de tijd van het jaar: triatlon time!
Laat ons hopen dat
onze man ter plaatse gezwind de finish haalt!
Update: De man is gevallen. Fiets kapot. Damn!
I must be mad
In de vakantie vrijwilligerswerk doen op je vorige werkplaats. Hey, waarom niet? Het is niet alsof ik iets anders te doen heb. De collega's van
De Schattie zijn allemaal in vakantie en de De Schattie mag daar de boel recht houden. En ik zit hier héél alleen thuis. Dan doet men al eens zoiets raar.
Vreemd hoe vlug ik het opnieuw als "werk" zag. Misschien lag het aan het feit dat ik meteen kinderen in hun sta-apparaat flikkerde, incontentiemateriaal aan het vervangen was en sondevoeding aansloot. Misschien lag het aan het feit dat mijn collega af en toe verdwenen was en ik alleen stond met negen kinderen die ik van toeten noch blazen kende of héél misschien aan het feit dat ik alleen een activiteit gegeven heb die losjes gebaseerd was op het thema van de dag. "Losjes", want kinderen die alleen gemixt eten kunnen verwerken zie ik niet meteen fruitsalade verorberen.
Maar goed, ik heb mij heel erg geamuseerd met de gasten en mijn (ex-)collega('s). Vandaar dat het geen enkel probleem was om mee te gaan op uitstap naar zee de dag voordat ik moest gaan babysitten van 5u30 tot 12u. Geen. Enkel. Probleem.
Zzzzz.
Reisje boeken?
Ik hou echt niet van winkels binnenstappen waar je gedwongen bent om de hulp van de winkelbediende te vragen. Ze weten dat je zonder hen niets bent en dan doen ze lekker uit de hoogte. Oh, en ik hou er ook niet van om tegen mensen te praten die ik van haar noch pluim ken. Dus je kunt je best inbeelden dat naar een reisbureau gaan niet mijn lievelingsbezigheid is. Maar goed, ik heb onverwacht 500 euro "gescoord" én ik ben nog nooit op reis geweest met
De Schattie dus het werd eens tijd.
Met heel veel tegenzin sprong ik vrijdag op mijn fiets richting reisbureau. Nummer 1 was gesloten, de tweede keer was het raak. Aan een bureau een blonde dame (of course) omringd door brochures. Goed, ik begin mijn ingestudeerde zinnetje en haal mijn briefje boven terwijl de dame naar "The Wall Of All Brochures" loopt en hier en daar een geheim luikje opent. En dan zeg ik mijn budget. De Blonde stokt middenin haar "doelbewuste tred" en staart mij met grote, domme ogen aan. Om vervolgens: "dat is onmogelijk" te krijsen terwijl ze mij nog net wat van de reeds opgehaalde vakantiefolders toe gooit. Dan kucht ze even en zegt: "Maar als je via RyanAir boekt kan je wel via ons een hotel boeken." En dan knikt ze me vriendelijk buiten met een professionele smile.
Je zou denken dat ik, met mijn fragiele gemoedstoestand tegenover klantvriendelijke winkelbediendes, dit als de ultieme nederlaag zou klasseren en ver weg zou blijven van alles wat ook maar een beetje lijkt op een reisbureau. Maar nee, vandaag was ik daar weer gezet. En niet helemaal onvoorbereid, want De Schattie en ik hadden de mij toegeworpen stukjes papier goed doorpluisd en een goedkope deal gevonden. Vol goede moed reed ik dus vandaag alweer naar Het Bureau Van Mijn Persoonlijke Hel, om te ontdekken dat ze pas open zijn om 14u. Grmbl, hoe lang doet één blonde dame over haar boterhammekes? Ze heeft niet eens collega's!
En dat ze geen collega's heeft werd mij al snel duidelijk toen ik om 14u05 De Hel binnentrad, er vier mensen voor mij waren en De Blonde gemoedelijk alles over een vlieghaven aan het uitleggen was aan een blonde heer die een voorschot van 300,17 euro moest betalen. Neen, het is geen stille ons Blonde. Maar goed, na tien minuten, waarvan de blonde heer er al vijf naar buiten wou is het aan de volgende klant. Opnieuw de hele uitleg over de vlieghaven, de toegelaten bagagekilo's en all that shit dat iedereen aanwezig al wist omdat De Blonde niet over een stil stemapparaat lijkt te beschikken. De klanten, die net terug uit vakantie komen en alweer om vliegtuigtickets komen -some people have way too much money- staan klaar om hun zonverbrande reet van de blauwe stoeltjes te heffen als De Blonde vraagt hoe het was op reis. Goddamn girl, zie je de mensen rechtstaan omdat er niet genoeg zeteltjes zijn om ons allemaal in te passen? Ja? Meestal wil dat zeggen dat de werkdruk een beetje verhoogd zou moeten worden...
Maar goed, uiteindelijk raken ook zij buiten nadat ze net niet verteld hadden wat ze er allemaal hadden gegeten en is het aan de volgende. Een blond meisje die haar tickets komt ophalen. Yep, alweer de hele rimram over de luchthaven en hostesskes die klaar staan nadat "je vluchtje" geland is. (Ben ik de enige persoon die mensen haat die te pas en te onpas verkleinwoorden gebruiken?) Blijkt het kind nog nooit op vliegvakantie te zijn geweest. "Goh, ist waar", gaat De Blonde en we zijn vertrokken...
Maar goed, uiteindelijk raakt ook zij buiten en is het aan een bejaard koppel. En oh, GoD De Blonde blijkt ze te kennen. *zucht* Ook zij komen hun tickets ophalen en oh ja, ze zouden misschien eventueel mogelijks op reis gaan naar een één of ander godvergeten Spaansklinkend eiland. Hup, boeken worden boven gehaald, prijzen vergeleken en er wordt vanalles afgeprint. Wat een service. Exit bejaard koppel.
Ondertussen zit ik daar al een uur en een half te luisteren naar mensen die naar allerlei exotische bestemmingen gaan voor halve maanden terwijl ze en passant nog een ander reisje komen boeken. Maar goed: mijn beurt. Ik sla mijn foldertje open en begin over de formule die graag zou boeken en wham! Middenin mijn zin onderbreekt De Blonde mij met de mededeling dat dat onbegonnen werk is, dat alles al weg is binnen die formule. Dit natuurlijk zonder haar computer te raadplegen. Ok dan... Blijft ze mij stil aanstaren. Ondertussen vraag ik mij af of ze een personality change gehad heeft binnen de laatste drie seconden. Dit is toch dezelfde praatgrage, verschillende brochures raadplegende, goedlachse Blonde van daarstraks? Vertwijfeld kijk ik even rond mij of er misschien net aliens zijn binnengevallen... Nop.
Dan zie IK notabene iets staan over supplementen die al iets boven mijn budget liggen maar die wel te doen zijn. En voorwaar De Blonde begint te tokkelen. Helaas: "Computer says no. *kuch*"
Gefrustreerd na veel te lang wachten én zonder reis te boeken vlucht ik uit het Oord der Verderf. Om na drie minuten terug te keren omdat ik mijn gsm was vergeten. Die ik ook nog eens laat vallen aan de deur. 't Zal wel aan mij liggen...
Anderhalf jaar zetelhangen
Na zo een anderhalf jaar zetelhangen heb ik besloten dat ik de endorfines vrijgegeven door te sporten gigantisch mis. Dat en het maatje minder en een goeie conditie. :-)
Samen met de
Duvelman om wat goeie sportschoenen geweest die mijn kromme voeten ideaal ondersteunen. Ik wil liever niet meer door de knieën gaan of prutsen met enkelbracen. Puur natuur, dank je wel.
Gisteren voor de eerste keer gaan lopen aan de hand van mijn "start to run" programma. Een beginnersprogramma ook al heb ik ongeveer vijf jaar handbal gespeeld en daarvoor wat voetbal en basket. De conditie na vele culinaire uitspattingen en de ongetwijfeld kilo's verorberde chocolade hebben zijn sporen nagelaten. Conditie is zowat nul komma nul.
Maar goed, start-to-run zou mij moeten in tien weken klaarstomen om vijf kilometer te lopen. En in de winter zou ik klaar moeten zijn voor de zondagse run met Duvel en
Bietje waarbij een toer rond Izegem/Lendelede/whatever een lachertje zou moeten zijn. Ik kijk er al naar uit. Want ik geniet wel van de geïnspireerde beschrijvingen van Bietje z'n loopcircuit in Gent en die van Duvel in Lendelede.
De eerste week wordt zes maal één minuut lopen afgewisseld met twee minuten wandelen met afsluitend nog eens twee minuten lopen. I know, het klinkt belachelijk om daar maar zelfs de deur voor uit te komen, laat staan de atletiekbaan op te gaan, maar na gisteren denk ik daar anders over. Wel,
ik dacht daar al anders over, maar
sommigen waren nogal sceptisch over de trainingswaarde. Laat ik eerlijk zijn: na twintig minuten was ik dood. Ik ben nog steeds op zoek naar de ideale ademhaling tijdens het lopen met als gevolg dat ik in mijn vijfde ronde last had van een piepende ademhaling en steken in de borst. Ook ben ik geen loop - wandel - loop persoon, want toen we dat op de handbaltraining voorgeschoteld kregen had ik steevast "
milte" en gisteren was geen uitzondering. Maar goed, ik heb ze uitgelopen en vanaf nu kun je mij elke week een beetje dood zien gaan op maandag, woensdag en vrijdag.
Bedankt Duvel, Bietje en
De Schattie voor de morele steun. En Lief ik ben blij dat je eens gaat meelopen! *kus*
