Rijlessen - les2
Achteruit in een nauwe straat: check!
stilgevallen: check!
remtechniek: we're getting there
terugschakelen: que?
starten op een helling: fluitje van een cent
3 tot 3,5 op 5
Rijlessen - les1
Remmen is nog steeds niet mijn sterkste kant. De kamikaze-techniek is al wat afgezwakt, maar nog steeds niet op punt gesteld.
Gas geven, gas geven,
gas geven! Terwijl ik met het
Liefje nog geen 20km/uur haalde, reed ik er vandaag 80+. Which was n... scary!
Schakelen lukt al vlot. Terugschakelen minder...
Starten gebeurt heel vlot, niks van problemen. Tenzij ik voor de lichten sta en er zich een rij auto's achter mij bevindt. Stress! En bokkesprongen. Maar nog niet stilgevallen! *trots*
In mijn hoofd ben ik nog steeds een fietser. Dus pas op jij daar op het fietspad! :-)
Maar al bij al moet het nog meegevallen zijn want mijn rij-instructeur zei dat hij onder de indruk was. *trots!*
I'm driving in my car...
Vrijdag na onze wekelijkse toer in de Delhaize vroeg het
Liefje of ik niet eens in auto wou rijden. Aangezien ik maandag (help morgen al!) begin met mijn rijlessen leek me dat wel een goed idee. Het Lief reed de auto naar de Iso-parking, stapte uit en toen was het mijn beurt. Stoel aangepast, spiegels aangepast, en gas geven! Erm.. neen niet echt. Het Lief had me wijsgemaakt dat de middenste pedaal de gas was. Tsk! Natuurlijk bleef ik ter plaatse ronken: dat is het rempedaal! Maar na nog wat meer gepruts met koppeling en vitessen en wat de fuck je nog allemaal nodig hebt om een vroemtuig lekker te doen vroemen reed ik al mijn eerste rondje op de parking. Raar dat 10km/uur heel héél erg vlug lijkt als je zelf achter het stuur zit.
Een bocht nemen en starten ging heel vlot. Dit alles zonder bokkesprongen! Alleen het remmen wil nog niet zo goed lukken. Voorlopig maak ik gebruik van de kamikaze-techniek: rempedaal helemaal tegen de grond stampen. Stilstaan gebeurt dan onmiddelijk. :-)
Na een rondje of vijf en evenveel abrupte stops had ik er genoeg van. Te veel mensen, auto's en wandelende viervoeters op de parking. En aangezien een hond omverrijden niet op mijn verlanglijstje staat leek me dat het beste.
Tijdens het naar huis rijden overliep het Liefje nog even mijn prestaties en ze was er vrij positief over. Ze was vooral heel erg trots op mijn vlotte draaien. Zo vlug (15km/uur) dat ik durfde te rijden in de bochten! Vlug vertelde ik haar dat ik niet wist hoe ik dat deed want ik gaf niet eens gas toen. Jaja het Liefje was vergeten te vertellen dat als ik eenmaal "in gang was" ik het koppelingspedaal mocht lossen. :-)
Ziezo mijn eerste rij-instructeur was geen bangerd die constant het rempedaal induwde uit angst dat ik ergens ging opknallen (dat deed ik al), maar iemand die rijden al zo vanzelfsprekend vindt dat ze niet eens meer exact weet hoe ze het doet. :-)
Aandachts-trutten
Donderdag zijn
het Liefje en ik samen met een
Rufus-fan en twee
Rufus-weetniets naar het sublieme optreden van Rufus Wainwright geweest. Over het optreden kan ik kort zijn. Zaaaaaaaaaaalig goed. Goeie muziek, goeie zanger, goeie show. En dat is een understatement.
Na een aantal nummers stond de Rufus-adoratie in de ogen van ons gezelschap te blinken. Daar konden het Liefje en ik natuurlijk niet zo goed tegen. Wij willen alle adoratie! Dus deed het Liefje een flauwval act. De heren sleurden even hun blik van het podium weg, maar lang duurde dat niet. Lief als ik ben ondersteunde ik het Liefje naar de dichstbijzijnde bar waar wij de aandacht trokken van een heel knappe security meneer die het Liefje wat cola bracht. Dus nu had mijn Lief alle aandacht. "Tsk!", dacht mijn knie en hij blokkeerde terstond. Daardoor heb ik een aantal liedjes meegemaakt vanop de zijlijn in plaats van recht tegenover het podium, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de onverdeelde aandacht van Bietje, Jacques en Baloo na het optreden. Ik geloof dat ze er zeker tien seconden niet over gepraat hebben! *trots*
Jaja een blokkeerknie hebben is al bij al nog zó slecht niet... *huppelt nog wat rond op één been*
Werk? Werk! Help...
Vandaag moest ik mij als flinke werkloze gaan aanmelden bij de VDAB om te kijken of ik het werk versus gratisgeld-spelletje wel correct speelde.
Ik heb de dame mijn CV getoond, mijn brief en mijn gigamap sollicitaties. Het gesprek heeft tien minuten geduurd. Dank u wel.
Ik heb gisteren een mail gestuurd naar t-interim en een half uur later kreeg ik al een telefoontje. Bevestiging gegevens en of ik eens mijn mooie gezichtje kon komen tonen. Vandaag al kreeg ik een jobaanbieding die ik helaas moest weigeren omdat ik al een interview gepland had voor een vaste betrekking. Eat that Randstad!
Ja ik zie het al: iedereen gaat mij plots een job aanbieden nu ik een vakantie gepland heb én mijn rijlessen.. Tsk!
Vrienden van de beste soort
Beste vrienden zijn een flexibele soort.
Je had je beste vriendin in de kleuterklasjes. Degene met wie je jouw melkje deelde, degene die samen met jou de speelhoek onveilig maakte, die ene die met jouw autootje mocht spelen.
In het lager gelden er andere regels. Daar zijn beste vriendinnen heel erg wereldwijs: ze kunnen alle Power Rangers opnoemen en spelen enthousiast mee met jouw Captain Planet rollenspel. Ook van een rondje basket of voetbal zijn ze niet vies. Allemaal onontbeerlijke dingen.
In het middelbaar verandert er opnieuw heel veel in de beste vriendinnen-etiquette. Je schrijft elkaar elke dag een brief, je wordt "verliefd" op twee beste vrienden en je laat je schoolwerk klakkeloos kopiëren.
In de laatste jaren van het middelbaar onderwijs praat je over het volgen van dezelfde studierichting, samen een kot te delen om uiteindelijk samen dronken te worden en in één bed te eindigen.
Of zo zou het toch moeten gaan. :-)
Nee even serieus.
Vrienden zijn bizarre mensen. Je hebt mensen die meerdere malen liegen tegen jou, die jou als tweede keus beschouwen, die heel veel te vertellen hebben als jij het maar niet hoort en mensen die je in de steek laten als je wat comfort kan gebruiken. En toch noemen ze jou allemaal een vriend. En dit terwijl ik vrij zeker ben dat de definitie van een vriend iets heel anders inhoudt...
Je hebt vrienden die je jaren niet ziet, maar als je elkaar tegen komt lijkt het alsof je gisteren nog samen in 't sop hebt gezeten. En je hebt ook andere.
Een mens maakt nieuwe vrienden, haalt oude vriendschappen aan en toch voelen de meesten zich maar alleen.
Gelukkig heb ik een
toffe beste vriendin zodat ik mij niet meer zo alleen voel als mijn vrienden weer eens "vriendelijk" zijn...
Mijn dikke vriend
Ik sta voor een gesloten deur. Vertwijfeld kijk ik nog eens binnen, tevergeefs. Verslagen keer ik terug naar huis maar dit keer je niet zomaar de rug toe. Een idee was geopperd en nu zeven uur later wil ik toch wel wat waar voor mijn geld.
Ik spring op mijn fiets en rijd naar de vettere variant iets verderop. Ik kijk door het raam en zie iemand een fles rode wijn een hapje adem laten nemen. De fles en de vrouw hebben een goeie tijd samen. De fles zakt zienderogen net zoals de dame. Ah is symmetrie is niet schoon?
Ik stap gezwind binnen -voor dat leuke effect- en plaats mijn bestelling. Ik blijf verder rondkijken, want dat is nu iets wat een wachtende doet. Een kaal dik mannetje loopt heel erg druk te doen terwijl hij geen poot uitsteekt, een Picasso is losgelaten op een printer en een menukaart en een wasmachine is hoogstwaarschijnlijk een luxe. Vijftien vieze minuten later -ja minuten slorpen soms hun omgeving op- fiets ik beladen opnieuw naar huis.
Ik geef het liefje het hare en drappeer het mijne op mijn eigen bord. Een vettigheid later neem ik een besluit: ik neem afscheid van een vriend.
Mijn dikke vriend en ik zijn nu zo al een tweetal maanden samen. Voor het leven wordt nu maar héél even. Wat jammer want we hadden zoveel gemeen. Ik kook graag en hij eet met plezier alles op dat ik hem voorschotel én mijn voedselfoto-obsessie speelde hem recht in de
maag kaart. Maar de affaire is gedaan. Het
moet gedaan zijn, want het groeit uit proportie.
Dus lieve, lieve buik wees zo vriendelijk om weer je platte zelf te worden. Dank u.
En ja ik stop die zak chips meteen terug in kast. Tsk!
