Johny?
Yay, sinds vandaag rij ik rond in mijn eigen auto. Een blauwe, om even een technische term te gebruiken. :-)
Mijn eigenste wagentje is een benzine terwijl die van
de piggie" een diesel is. Laat ons zeggen dat het even wennen is.
Starten is iets helemaal anders dus... vertrek ik aan de lichten (eigenlijk telkens wanneer ik gestopt ben) met piepende banden. Tenzij ik ben stilgevallen ben natuurlijk. :-)
Die piepende banden en mijn ronkende motor telkens ik schakel dragen bij tot mijn nieuwe imago: Johny Weetniet. Binnenkort gooi ik er trouwens een
gigantische stereo radiootje in om dat überstoere vehikel van mij "op te pimpen".
Dus u weze gewaarschuwd: mocht een blauw autootje spotten, ga langs de kant, want ik stop voor niemand. Ah ja, zie dat ik weer stil val als ik vertrek. :-)
Hoera!
Sinds 9u30 ben ik tante van een gezonde knul.
Oppas Weetniet: uw hoop in onbeleefde dagen
Nu ik al een aantal maanden tussen baby's, peuters, kleuters en schoolkinderen vertoef kan ik eerlijk zeggen: het is erg gesteld met de beleefdheid van onze kinderen. Geen enkel kind kan nog "
asjeblief" of "dank je wel" zeggen. Iedereen loopt ook zomaar van tafel weg als hij/zij gedaan heeft met eten. De rest kan hen gestolen worden. Dat -2 jarigen niet van tafel lopen is evident, want die zitten in tric-trac, maar de rest sjeest er maar vandoor als zij vinden dat ze genoeg gegeten hebben. Goed, ik heb altijd een hekel gehad aan de "grote" mensen die zeiden dat ik mijn bord moest leegeten, maar dit even terzijde. Zo lang er mensen aan tafel zitten, blijf je daar zitten tenzij er andere regels gelden maar dan vraag je het tenminste beleefd.
Dat ik vind dat iedereen aan tafel moet blijven tot iedereen genoeg heeft is misschien iets wat sommigen overdreven lijkt, maar ik ben er van overtuigd dat een maaltijd het ideale moment is om met iedereen eens écht samen neer te zitten en een goed gesprek te voeren. Als iedereen er maar vandoor gaat als het hem belieft kan je niet echt een gesprek voeren waar alle partijen aan meedoen. Ja ook al bestaat de bijdrage uit: vandaag heb ik vijf uur met de barbie's gespeeld. :-)
Net uit dit soort gesprekken kan je veel leren over de wereld waarin je kind vertoeft. "Pop is moe", "Pop vindt dat niet leuk", zijn heel interessante en essentiële dingen die je kind je vertelt over zichzelf. Maar goed ik dwaal af.
In de drie maanden dat ik als oppas werk heb ik al twee gezinnen gehad waar de kinderen "dank u" zeggen als ze iets krijgen. Twee(!). Schandalig vind ik het. Een aantal dingen die ik mijn kinderen wil bijbrengen naast beleefdheid zijn: eerlijkheid, verdraagzaamheid, delen en solidariteit. Allemaal dingen die zich pas later ontwikkelen (bij de ontwikkeling van het interne geheugen), behalve beleefdheid. Want dat mijn beste
kindertjes is op de eerste plaats conditionering. U herinnert zich allemaal wel nog wat de mama zei als je iets kreeg van Tante Wiedanook: "En wat zeg je nu tegen Tante Wiedanook?", "Dank u Tante Wiedanook". (Oh, en verplicht je kind niet om te zeggen dat de trui die je van Tante Wiedanook mooi vindt als je zelf ziet dat het een afschuwelijk gedrocht betreft.)
Je prent een kind in: als je iets krijgt zeg je "dank u", als je iets geeft zeg je "alstublieft". Later kan het leren dat beleefdheid gaat over het erkennen van anderen, de basis is er al.
Zal ik nu zo een strenge ouder zijn? Verwacht ik te veel van een kind?
En dat was het dan voor de preek van deze week. :-)
Quiz
How evil are you?The peacemaker?? LOL!
(via
duvelman)
Onhandelbaar?
Deze week had ik mijn eerste echte uitdaging in het werken met zieke kinderen. Alle kinderen hiervoor waren leuk, gemakkelijk in omgang en sommigen waren zelfs echt ziek. Ok ja, behalve Barbie-lover dan...
Maar deze week heb ik gezorgd voor een twee-en-een-half jarig onbeleefd kind met woede-aanvallen dat destructief gedrag stelt. Yep, een uitdaging.
Dag 1 telde drie woede-uitbarstingen waarbij het gerief mij om de oren vloog waaronder één omdat hij geen koek/pintje(!) kreeg om 11u30. Ok dan...
Maar nadat ik mama en papa bezig gezien heb met hun kind kan ik het volledig begrijpen. Het is zeer duidelijk dat ze hun zoon heel erg graag zien, maar ze geven het gemengde signalen.
Mama ziet hem doodgraag en knuffelt hem plat, maar houdt niet van afscheid nemen. Dus op de eerste dag, nadat Jongen zich twee seconden had omgedraaid, was mama weg. Hij smeet zich op de grond, schreeuwde, smeet met alles wat in zijn buurt lag. Allemaal erg leuk om 7u30. Swat, na twintig minuten was hij gekalmeerd nadat ik hem in mijn armen had genomen en hem had verzekerd dat mama zeker terug zou komen.
Kinderen hebben nood aan veiligheid. Dat krijgen ze van papa en mama. Veiligheid creëer je door consequent op te treden, routine en duidelijkheid. Door afscheid te nemen, weet het kind dat je er niet zomaar vandoor bent. Bij het afscheid zeg je ook wanneer je terug bent (wat impliceert dat je effectief terug komt). Oh, en als je steeds op dezelfde manier afscheid neemt, zorg je voor een routine waarin het kind zich veilig voelt: elke dag hetzelfde = elke dag komt mama terug.
Papa zei tegen mij dat mama "geen weg kan" met Jongen, dat hij steeds woedebuien heeft bij haar, maar nooit bij hem. Dat kan ik geloven. Jongen krijgt alles wat hij wil van papa. Papa zegt zelfs letterlijk: "ik ga maar toegeven of hij gaat weer beginnen." Oh en als Jongen toch een woedebui krijgt, lacht hij er eerst mee, gaat hij dan in discussie en uiteindelijk vliegt hij uit.
Je lacht niet met een "onhandelbaar" kind. Je legt duidelijk uit dat dit niet kan en negeert het daarna. Tenzij het zichzelf of anderen in gevaar brengt/pijn doet. Want als je er mee lacht dan a: ziet het kind het als een spelletje en b: krijgt het door negatief gedrag te stellen aandacht. Conclusie: "als ik mij op de grond gooi, roep en tier dan speelt papa met mij/luistert hij naar mij".
De volgende dag heb ik gezegd aan mama dat Jongen het niet leuk vond dat ze zomaar weg was en dat hij minder zal tieren en slaan als hij op een degelijke manier kan afscheid nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Dacht ik. Terwijl mama Jongen een laatste knuffel geeft en ik hem van mama's nek trek begint hij een beetje te wenen. Maar ik zeg tegen hem dat we gaan zwaaien naar mama en dat ze terug komt als we boterhammen gegeten hebben. Helaas, terwijl ik deze uitleg aan het doen was (en hij gekalmeerd was) is mama in haar auto gestapt en weggereden. Gevolg: smijten met fotokaders en roepen. Grrr... als we iets afspreken heb ik wel graag dat we ons daar aan houden want nu was ik wel degene die niet te vertrouwen was.
Maar dat was wel de enige uitbarsting van die dag. Door te negeren en
elk gesteld positief gedrag te belonen met verbale/lichamelijke (schouderklopje) bekrachtiging.
Maar ok, deze post wordt teveel: de opvoedster aan het werk. En ik klink geloof ik alsof ik alle wijsheid in pacht heb. Geloof mij er zijn momenten waarop ik serieus heb afgezien. Aangezien er in het huis geen plaats was om het kind af te zonderen ben ik vaker dan nodig eens naar het toilet geweest en betrapte ik mezelf er soms op dat ik verwikkeld zat in een welles/nietes spelletje met een tweejarige... Maar toen Jongen op de laatse dag geen enkele woede-uitbarsting had gehad en hij zelfs al gestopt was met wenen omdat mama wegging terwijl ze in haar auto zat ipv 20 minuten later, was ik toch wel trots en had ik het gevoel dat mijn opleiding niet voor niets is geweest.
Gisteren de
Duvelman nog eens op visite gehad. Laat het duidelijk wezen: the man is back!
Vier uur later mochten we alweer opstaan om op C&E te passen. Gewapend met dekentjes en een red bull... waren we toch niet helemaal klaar voor de job. Kinderen hebben niet echt een ochtendhumeur waarbij je gezegend bent met een uur stilzwijgen in de zetel. Nop, niets van dat, maar wel: "Ik wil spé-len. Ik
wil niet eten. Ik wil dat
ook". Yep, ze wou mijn cornflakes. Ik deel de laatse vlokjes en: "ik lust dat nie-hiet". Grmbl. Fine dan eet ik het wel op. Ook willen ze spelen. Met jou. Van huisje en pop en school en bakker en met de kleurpotloden en met de stiften en met de blokken en met de andere blokken en puzzelen en... En dat allemaal in een tijdsspanne van twintig minuten. Tss toen ik zou oud was, vulde ik de helft van mijn tijd met vervelen. Dát is pas écht jong zijn. :-)
Swat deze ochtend was nog maar een voorproefje van het weekend. De ouders gaan weg en wij mogen op het huis, de kat en kinderen letten. Gelukkig hebben we al een playdate kunnen versieren bij het neefje en nichtje van Spikey (ventie van
...)
En 't is omdat we het graag doen dat we er blijven over zagen! :-)
