Trashcan

Oppas Weetniet: uw hoop in onbeleefde dagen

Nu ik al een aantal maanden tussen baby's, peuters, kleuters en schoolkinderen vertoef kan ik eerlijk zeggen: het is erg gesteld met de beleefdheid van onze kinderen. Geen enkel kind kan nog "asjeblief" of "dank je wel" zeggen. Iedereen loopt ook zomaar van tafel weg als hij/zij gedaan heeft met eten. De rest kan hen gestolen worden. Dat -2 jarigen niet van tafel lopen is evident, want die zitten in tric-trac, maar de rest sjeest er maar vandoor als zij vinden dat ze genoeg gegeten hebben. Goed, ik heb altijd een hekel gehad aan de "grote" mensen die zeiden dat ik mijn bord moest leegeten, maar dit even terzijde. Zo lang er mensen aan tafel zitten, blijf je daar zitten tenzij er andere regels gelden maar dan vraag je het tenminste beleefd.
Dat ik vind dat iedereen aan tafel moet blijven tot iedereen genoeg heeft is misschien iets wat sommigen overdreven lijkt, maar ik ben er van overtuigd dat een maaltijd het ideale moment is om met iedereen eens écht samen neer te zitten en een goed gesprek te voeren. Als iedereen er maar vandoor gaat als het hem belieft kan je niet echt een gesprek voeren waar alle partijen aan meedoen. Ja ook al bestaat de bijdrage uit: vandaag heb ik vijf uur met de barbie's gespeeld. :-)
Net uit dit soort gesprekken kan je veel leren over de wereld waarin je kind vertoeft. "Pop is moe", "Pop vindt dat niet leuk", zijn heel interessante en essentiële dingen die je kind je vertelt over zichzelf. Maar goed ik dwaal af.
In de drie maanden dat ik als oppas werk heb ik al twee gezinnen gehad waar de kinderen "dank u" zeggen als ze iets krijgen. Twee(!). Schandalig vind ik het. Een aantal dingen die ik mijn kinderen wil bijbrengen naast beleefdheid zijn: eerlijkheid, verdraagzaamheid, delen en solidariteit. Allemaal dingen die zich pas later ontwikkelen (bij de ontwikkeling van het interne geheugen), behalve beleefdheid. Want dat mijn beste kindertjes is op de eerste plaats conditionering. U herinnert zich allemaal wel nog wat de mama zei als je iets kreeg van Tante Wiedanook: "En wat zeg je nu tegen Tante Wiedanook?", "Dank u Tante Wiedanook". (Oh, en verplicht je kind niet om te zeggen dat de trui die je van Tante Wiedanook mooi vindt als je zelf ziet dat het een afschuwelijk gedrocht betreft.)
Je prent een kind in: als je iets krijgt zeg je "dank u", als je iets geeft zeg je "alstublieft". Later kan het leren dat beleefdheid gaat over het erkennen van anderen, de basis is er al.
Zal ik nu zo een strenge ouder zijn? Verwacht ik te veel van een kind?
En dat was het dan voor de preek van deze week. :-)

gepost door Weetniet @ 21:32