Trashcan

Onhandelbaar?

Deze week had ik mijn eerste echte uitdaging in het werken met zieke kinderen. Alle kinderen hiervoor waren leuk, gemakkelijk in omgang en sommigen waren zelfs echt ziek. Ok ja, behalve Barbie-lover dan...
Maar deze week heb ik gezorgd voor een twee-en-een-half jarig onbeleefd kind met woede-aanvallen dat destructief gedrag stelt. Yep, een uitdaging.
Dag 1 telde drie woede-uitbarstingen waarbij het gerief mij om de oren vloog waaronder één omdat hij geen koek/pintje(!) kreeg om 11u30. Ok dan...
Maar nadat ik mama en papa bezig gezien heb met hun kind kan ik het volledig begrijpen. Het is zeer duidelijk dat ze hun zoon heel erg graag zien, maar ze geven het gemengde signalen.


Mama ziet hem doodgraag en knuffelt hem plat, maar houdt niet van afscheid nemen. Dus op de eerste dag, nadat Jongen zich twee seconden had omgedraaid, was mama weg. Hij smeet zich op de grond, schreeuwde, smeet met alles wat in zijn buurt lag. Allemaal erg leuk om 7u30. Swat, na twintig minuten was hij gekalmeerd nadat ik hem in mijn armen had genomen en hem had verzekerd dat mama zeker terug zou komen.

Kinderen hebben nood aan veiligheid. Dat krijgen ze van papa en mama. Veiligheid creëer je door consequent op te treden, routine en duidelijkheid. Door afscheid te nemen, weet het kind dat je er niet zomaar vandoor bent. Bij het afscheid zeg je ook wanneer je terug bent (wat impliceert dat je effectief terug komt). Oh, en als je steeds op dezelfde manier afscheid neemt, zorg je voor een routine waarin het kind zich veilig voelt: elke dag hetzelfde = elke dag komt mama terug.
Papa zei tegen mij dat mama "geen weg kan" met Jongen, dat hij steeds woedebuien heeft bij haar, maar nooit bij hem. Dat kan ik geloven. Jongen krijgt alles wat hij wil van papa. Papa zegt zelfs letterlijk: "ik ga maar toegeven of hij gaat weer beginnen." Oh en als Jongen toch een woedebui krijgt, lacht hij er eerst mee, gaat hij dan in discussie en uiteindelijk vliegt hij uit.
Je lacht niet met een "onhandelbaar" kind. Je legt duidelijk uit dat dit niet kan en negeert het daarna. Tenzij het zichzelf of anderen in gevaar brengt/pijn doet. Want als je er mee lacht dan a: ziet het kind het als een spelletje en b: krijgt het door negatief gedrag te stellen aandacht. Conclusie: "als ik mij op de grond gooi, roep en tier dan speelt papa met mij/luistert hij naar mij".


De volgende dag heb ik gezegd aan mama dat Jongen het niet leuk vond dat ze zomaar weg was en dat hij minder zal tieren en slaan als hij op een degelijke manier kan afscheid nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Dacht ik. Terwijl mama Jongen een laatste knuffel geeft en ik hem van mama's nek trek begint hij een beetje te wenen. Maar ik zeg tegen hem dat we gaan zwaaien naar mama en dat ze terug komt als we boterhammen gegeten hebben. Helaas, terwijl ik deze uitleg aan het doen was (en hij gekalmeerd was) is mama in haar auto gestapt en weggereden. Gevolg: smijten met fotokaders en roepen. Grrr... als we iets afspreken heb ik wel graag dat we ons daar aan houden want nu was ik wel degene die niet te vertrouwen was.
Maar dat was wel de enige uitbarsting van die dag. Door te negeren en elk gesteld positief gedrag te belonen met verbale/lichamelijke (schouderklopje) bekrachtiging.

Maar ok, deze post wordt teveel: de opvoedster aan het werk. En ik klink geloof ik alsof ik alle wijsheid in pacht heb. Geloof mij er zijn momenten waarop ik serieus heb afgezien. Aangezien er in het huis geen plaats was om het kind af te zonderen ben ik vaker dan nodig eens naar het toilet geweest en betrapte ik mezelf er soms op dat ik verwikkeld zat in een welles/nietes spelletje met een tweejarige... Maar toen Jongen op de laatse dag geen enkele woede-uitbarsting had gehad en hij zelfs al gestopt was met wenen omdat mama wegging terwijl ze in haar auto zat ipv 20 minuten later, was ik toch wel trots en had ik het gevoel dat mijn opleiding niet voor niets is geweest.

gepost door Weetniet @ 12:59