Trashcan

Met tegenzin.

Gisteren een aanval van Wouts vriendin B. overleefd. Ik geloof dat ze Kimberly terug willen... Wanneer spreken we af?

Verder naar een trouwfeest geweest waar De Schattie en ikzelf gigantisch tegenop keken. Trouwfeesten kunnen heel erg leuk zijn als je met een hoop vrienden het geluk van andere maten viert. Helaas betrof dit specifieke feest het aan tafel zitten met aan de ene kant mensen die we van haar noch pluim kennen en aan de andere kant de nichtjes&neef samen met een tante en nonkel waarmee de rest van mijn schoonfamilie in ruzie ligt. Ge-zel-lig! Voeg daarbij de obsesieve schoonmama die al twee maanden op voorhand onze kledij wilde klaarleggen want "we moeten er toch goed uitzien". Ze had nog net niet De Schattie's onderbroek uitgezocht.
Natuurlijk had mijn Schattie iets helemaal anders aan en zag ze er schitterend uit. Het eten was heerlijk hoewel de kok wel iets creatiever had mogen zijn met zijn sauzen. Dezelfde saus bij een voorgerecht geven als bij het hoofdgerecht vind ik persoonlijk "not done".
En ik moet eerlijk toegeven dat ik wel uitkeek naar het aan tafel zitten met de ruziënde familie. Uiteindelijk is het de generatie van mijn schoonouders die om GoD weet wat voor reden niet meer met elkaar praten en De Schattie heeft een paar coole neven en nichten. Eén daarvan trouwde vandaag, de andere heeft de dansvloer niet verlaten en met de anderen zaten we aan tafel. Tijdens het eten was het wat geforceerd keuvelen tot er iemand over poezen begon. Bleek dat iedereen wel minstens één poes heeft met een bijbehorend entertainend verhaal en voila het ijs was gebroken. Wat zou de wereld zijn zonder onze haarverliezende, haarbalkotsende, behangpapierverwoestende viervoeters?
Toen het eten eenmaal verteerd was kroop de DJ van dienst achter zijn draaitafel en maakte bij het eerste nummer al duidelijk dat dit een trouw-DJ betrof en geen prijswinnende Girl Dj Contest platendraaier. "Terre brulée", nadat de ober net alle servietten was komen ophalen verloor gelukkig al zijn charme... Daarna wisselde hij genres zoals dat alleen op een trouw kan: van de huckelbuck naar "when the lady smiles" om te eindigen met de vogeltjesdans. En ik hou wel van de occasionele slow, maar als er dronken (schoon)familieleden in de buurt zijn én "blauw" van Will Tura uit de speakers komt dan vind je mij doorgaans op het toilet.
Goed, we waren om 3u30 thuis en als we de starende blikken van de Schoonmama verdringen dan was het een geslaagd feest.

gepost door Weetniet @ 11:46