Trashcan

Uh-oh!

Ik mocht bijna mijn nieuwe Blikken Doos op het stort gooien.
Toen ik gisteren terugkwam van mijn OppasOpdracht en ik rustig 120 tufte op de autosnelweg begon één der wijzertjes in mijn dashbord heel erg naar het rood te neigen. Geen probleem, ik had er al eens over gesproken met mijn garagist en die zei dat ik gewoon moest doorrijden en dat de auto (en dus ook het naar roodgeneigde wijzertje) zichzelf wel ging herpakken. Braaf kieneke als ik ben gehoorzaamde ik. Maar toen het wijzertje heel erg nukkig bij zijn nieuwe lievelingskleur vertoefde besloot ik toch maar eens de volgende afrit te nemen. Vooral toen mijn Blikken Doos heel erg hard begon te schudden.
Daar stond ik dan, in Torhout met een heel erg koppig wijzertje. Op dat moment belde de Mama. Ik mocht absoluut niet meer met mijn auto rijden, er zat geen olie meer in. Ja, een garagist kan zich al eens herpakken na een nachtje nadenken over rode vakjes en de desbetreffende wijzertjes. En wat "geen olie" met een wijzertje die de koelvloeistof meet te maken heeft dat is mij een raadsel, maar goed.
Braaf stond ik aan de kant te wachten tot de romance tussen mijn wijzer en het Rode Vak voor eens en voor altijd afgelopen was. Na tien minuten leek mijn wijzer wat bekoeld. Aangezien ik het niet zag zitten om op de autostrade af en toe eens aan de kant te gaan staan terwijl tientonners voorbij raasden besliste ik om de binnenwegen te nemen. Na twintig minuten tuffen bleek dat mijn wijzertje het helemaal niet zag zitten om zijn nieuwe liefde zomaar te verlaten. Nog maar eens aan de kant en het hardnekkige wijzertje eens streng toespreken over zijn plichten tegenover zijn Eega Zwart Vak.
Na herhaaldelijke toespraken was ik eindelijk in Kortrijk op zo'n drie km van mijn garagist. Aan de rode lichten. Oh, nu begint plots mijn volledige dashbord voor Rood te vallen. En er begint vanalles te flashen, in dat verdomde rood. Ondertussen is het groen geworden. En sta ik nog steeds aan de lichten. Geen beweging meer te krijgen in mijn geliefde Blikken Doos. Plots zag ik visioenen van mezelf die mijn Doos naar de kant duwde terwijl gefrustreerde mobilisten verontwaardigd toeterden. Arme Doos helemaal alleen met een rookpluim aan de kant om, gestimuleerd door het claxoneren, in een luide knal op te lossen.
Gelukkig kreeg ik mijn geliefde Doos weer aan de praat en reed ik angstig de laatse kilometers met een verbrande geur in mijn neus.
Opgelucht stapte ik uit de auto en belde ik aan bij mijn garagist die meteen eens het interieur van autootje bezichtigde. Wat redelijk bemoeilijkt werd door de rookpluimen die er nu ook al waren.

Een dag en heel wat euri later staat mijn Trouwe Blikken Doos weer te blinken voor mijn deur. Had ik één kilometer verder gereden gisteren dan kon ik mijn auto alsnog naar het stort dragen.

gepost door Weetniet @ 13:58